Mijn reis naar Egypte

Mijn reiservaring in Egypte

Ik ben net terug van een fantastische reis door het oude Egypte. 

Ik ging er naar toe met de intentie om mijn contact met mijn Goddelijke Bron opener, vrijer en bewuster te maken. En om te mogen zien wat de verbinding is van de Levensster met Egypte. Ik ging deze reis met een zo groot mogelijke openheid aan en liet op me afkomen wat ik in Egypte mogelijk aan oude connecties mocht gaan ervaren die het contact met mijn Goddelijke Bron zouden helpen versterken.

Het was een vreemde ervaring voor mij. Vreemd in die zin dat ik weinig voelde bij het bezoeken van de oude monumenten. Ja, ik kon sereniteit voelen gedurende deze reis, en vertrouwdheid alsof ik er thuis was, het was steeds stil en rustig in mij. Ik voelde geen stress bij het vele in- en uitpakken van mijn koffer en andere bagage – alles verliep in ontspanning en rust ondanks de druk die werd uitgeoefend om vooral op tijd te zijn bij het ontbijt, de bus etc.

We waren met een grote groep van 31 mensen inclusief onze leiding, naast de gidsen van reisbureau en de gids uit Egypte en de chauffeur(s). Er was weinig tijd, we hadden een overvol programma, de beloofde vrije ruimte werd opgesoupeerd door vertragingen tussendoor en we moesten vaak vroeg naar bed om toch nog een beetje slaap te kunnen krijgen om weer heel vroeg te kunnen vertrekken. Ik heb niet één woord op papier kunnen schrijven om mijn ervaringen te kunnen verwerken. Er was geen tijd voor. Het ging maar door en door en door.

Vreemd was de ervaring dat ik de bekende en vertrouwde energieën niet voelde, die normaal door me heen stroomden op spirituele plekken of in bepaalde situaties. En die me ook altijd het gevoel gaven dat het klopte wat ik als een innerlijk ‘weten’ ervoer. Deze bevestiging kreeg ik nu niet. Ik moest het zonder dit voelen doen. Dat was nieuw voor mij, niet helemaal nieuw (in mijn werk kende ik dit al) maar wel nieuw in dit soort situaties, in het dagelijks leven. Het voelde als een oproep om overgave, volgen en vertrouwen. Het voelde ook als in het luchtledige zijn zonder enige houvast.

Oh oh …..  ik begreep toen dat ik mijn meegebrachte vermogen tot voelen vaak gebruikt heb als een houvast en als bevestiging, als een soort bewijs naar mezelf  ook. Ik moest echter leren op mijn intuïtie te vertrouwen in alle omstandigheden en zonder deze bevestiging. En hier kreeg ik dit gepresenteerd. Het was in eerste instantie een uitdaging om hier geen oordeel op te hebben. Niet op het niet-voelen en niet op het besef van dit oude ‘controle’-voelen.

Ik begreep dat ik in een nieuwe fase was beland, reeds voorbereid in de periode voorafgaand aan deze reis, toen ik door innerlijke helingsprocessen was gegaan.

Ik kreeg het nu helemaal gepresenteerd en het duurde de hele reis door.

Ik had daardoor in 1e instantie ook het gevoel dat ik mijn intenties niet echt had kunnen vervullen daar. Bij de terugblik-deelronde vroeg ik daarom innerlijk naar wat de essentie nu was geweest voor mij. En het antwoord kwam – ik wist: Ik heb het Goddelijke bewust buiten mij gezien – als een spiegel van het Goddelijke binnen mij. Zonder het contact met het Goddelijke hadden deze grootse monumenten nooit gebouwd kunnen worden.

Pas twee dagen later, thuis bij en samen met mijn vriendin, zag ik werkelijk wat de betekenis van deze reis voor mij was en kreeg ik vervulling van mijn intenties.

Er wordt vaak gezegd dat deze monumenten de mensen het gevoel van nederigheid moesten geven. Dat zou kunnen maar dan m.i. wel in de zin van waarschuwing m.b.t. hun eigen Kracht en hoe zij die gebruiken. Voor mij laten deze monumenten aan mensen juist hun eigen grootheid zien, laten zij hen het besef van hun Goddelijkheid en Goddelijke Scheppingskracht zien. Zo buiten zo binnen. Wat ik daar besefte was dat wij mensen ons nu echt mogen gaan realiseren dat wij deze KRACHT met wakker bewustzijn dienen te gebruiken. De mensheid is er nu klaar voor om zich dit ten volle bewust te gaan worden. Omdat wij ook de gevolgen ervan ondervinden, zowel positief als negatief, afhankelijk van de intentie.

In Egypte zag ik uiterlijk zichtbaar gemaakt wat een enorm vermogen aan Scheppingskracht in mensen is, het vermogen om ideeën in vorm om te zetten en dat in het Proces van Scheppen zichtbaar wordt of je schept vanuit angst en macht of vanuit liefde en eenheid.

De Egyptische monumenten komen voort uit de Atlantische periode waar Scheppingskracht immense vormen had aangenomen en waar deze zuivere Scheppingskracht – bedoeld en gebruikt voor eenheid en zorg voor alle leden van de samenleving – op zeker moment en onder invloed van buitenaf, gebruikt ging worden voor eigen gewin en niet meer gericht was op eenheid en zorg voor alle leden van de samenleving. Uiteindelijk is hier de val van Atlantis uit voortgekomen. Lang vóór deze val gingen Atlantiërs die deze ondergang voorzagen en die de zuivere kennis wilden bewaren, al naar andere delen van de wereld om daar de kennis van Atlantis te bewaren in de vorm van o.a. deze prachtige immense en grootse monumenten.

Want dat zijn ze; immens en groots. Met verwondering heb ik daar rondgelopen. Op plaatjes/foto’s is in de verste verte niet te zien hoe de piramides en tempels werkelijk op me overkwamen, evenals de godenbeelden en gigantische zuilen en de graftombes met prachtige schilderingen en reliëfs die op veel plaatsen nog zo helder en mooi van kleur zijn. Ik heb het Goddelijke in deze creaties herkend.

Ik heb er de Scheppingskracht herkend, de Schepper en het Proces van Scheppen – de drieëenheid in mensen, die ook in de Levensster tot uitdrukking wordt gebracht. De Levensster ligt daar in het landschap uitgespreid, in de taal van de Egyptische mythologie die in al deze gigantische monumenten wordt uitgedrukt.

Ik begrijp nu waarom ik de Levensster heb mogen ontvangen. Mijn hele leven was een zoektocht naar waarheid, naar de bevestiging van de rechtvaardigheid van God die in de onrechtvaardigheid van het leven wordt bevestigd. Het Goddelijke zit zowel in het goede als in het kwade. In het landschap en in de mythologie van Egypte wordt dit openlijk uitgedrukt. En ook dat het kwaad een hulp is op weg naar liefde en eenheid. Als je dit ‘medicijn’ leert herkennen dan kun je andere keuzes gaan maken. In die zin vind je dan de eenheid boven goed en kwaad. Dat is ook het uiteindelijke resultaat van het werk in de Levensster.

Ik voel me dankbaar dat deze reis mij was geschonken, een prachtig cadeau dat me veel nieuwe ervaringen heeft gegeven en vooral dat ik mag vertrouwen op mijn intuïtie, op mijn innerlijke weten. En de Levensster? Ook daar ben ik dankbaar voor, voor dit prachtige instrument waarmee mensen hun eigen scheppingsvermogen bewust en met liefde leren gebruiken en hun Goddelijkheid als mens leren kennen.

Levensbrief 30 oktober 2019